Statua Wolności

Nie, nie wyjechałam do Ameryki ;) 

Wyobraźcie sobie, że w Tokio też mamy Statuę Wolności.

W ostatni weekend pojechałam na Odaibę. Jest to część Tokio, położona na sztucznym lądzie wybudowanym w okolicach portu Tokio w Zatoce Tokijskiej. I wyglądająca jak miasto przyszłości. Już wychodząc ze stacji metra wydałam z siebie okrzyk zdziwienia i zachwytu, a przecież znam centrum Tokio z nowoczesnyni wieżowcami i właściwie nic już nie powinno mnie zaskoczyć. 

Skąd się wzięła nazwa Odaiba i co oznacza? Musimy cofnąć się w czasie o jakieś 160 lat. Otóż w czerwcu 1853 roku do Japonii przypłynął amerykański komandor Matthew Calbraith Perry z listami prezydenta Millarda Fillmore’a. Chodziło o wymuszenie na Japonii, która od ponad dwustu lat prowadziła politykę izolacji, otwarcia się na świat. Japończycy uzyskali rok na udzielenie odpowiedzi. Po odpłynięciu kurofune (= czarne statki, tak Japończycy nazwali amerykańskie okręty) podjęto decyzję o budowie sztucznych wysepek–fortów z baterią armat, które stanowiłyby obronę przed amerykańskimi statkami. Te wysepki-fortece nazywają się daiba. Słowo daiba dosłownie oznacza miejsce na armaty i inną broń palną; położenie – na wodzie czy na lądzie – nie ma znaczenia. Daiby powstawały w całej Japonii, ale o tych tokijskich (a właściwie edoskich, bo w tamtych czasach stolica nazywała się Edo) mówiono o-daiba.

Planowano wybudować 11-12 wysepek, ale ostatecznie w ciągu roku, do ponownej wizyty Perry’ego ukończono pięć.

Obecnie z tych pięciu ostały się dwie – jedną z nich odwiedziłam i sfotografowałam, dwie wchłonięte zostały przez nabrzeże Shinagawa, a piątą rozebrano, ponieważ leżała na trasie przepływu statków.

Odaiba jest dość rozległa i usiana wieloma atrakcjami, ale wiele z nich znajduje się pod dachem, tzn. w budynkach, a ponieważ była akurat piękna jesienna pogoda wolałam pospacerować na świeżym powietrzu zostawiając budynki na kiedy indziej. Zresztą i tak nie dałoby się zobaczyć wszystkiego za jednym podejściem.

Zaczęłam od przejażdżki kolejką linii Yurikamome (po japońsku yurikamome to mewa śmieszka), której tory biegną dość wysoko nad gruntem, więc widok na okolicę jest doskonały. Co ciekawe, jest to „mała automatyczna kolej ogumiona” (podaję za Wikipedią, bo nie znam się na sprawach technicznych), co oznacza, że składy jeżdżą same, bez obsługi. Nie ma stanowiska maszynisty, więc przy odrobinie szczęścia można usiąść na samym przedzie pociągu i obserwować całą trasę przez dużą szybę. Mnie się udało!

 

Budynek stacji telewizyjnej Fuji (Fuji Television)

W tej kuli pokrytej z zewnątrz tytanem mieści się taras widokowy. Ponieważ niedaleko znajduje się lotnisko Haneda, co chwilę przelatują nisko samoloty.

A to już po wyjściu z kolejki

Zamieszczam dwa filmiki z przejazdu kolejką. Pierwszy trwa 59 sekund, drugi minutę piętnaście. Nie mam zupełnie doświadczenia w nagrywaniu i edytowaniu, więc wybaczcie jakość. W tle słychać m.in. głosy innych pasażerów, ale specjalnie nie podkładałam muzyki, żeby można było poczuć atmosferę przejazdu.

 

Po przejażdżce i przerwie na doładowanie energii, ruszyłam spacerkiem nad zatokę do Parku Nadmorskiego zobaczyć daibę, tę od Perry’ego, i wspomnianą w tytule posta Statuę Wolności.

To mój "doładowacz energii": gyūdon - ryż z duszonymi cienkimi plasterkami wołowiny i cebuli, posypany marynowanym imbirem.

Szłam przez Park Promenadowy, podziwiając okolicę i ciesząc się przestrzenią, której generalnie w Tokio brak. I niebo było takie ogromne! Nie zasłonięte przez wieżowce.

To Wielki Most Marzeń, fragment parkowej promenady. Wybudowany w 1990 roku, a więc już dość dawno. W najszerszym miejscu ma 60 m. Podobno stanie tu znicz olimpijski podczas przyszłorocznych Igrzysk.
Lampy ustawione wzdłuż mostu mają przypominać totemy matoi używane przez strażaków w Edo (dawne Tokio). O totemach pisałam w poście o Muzeum Pożarnictwa w czerwcu tego roku.

Po lewej stronie widać Wielki Diabelski Młyn (po jap. daikanransha). Kiedy został wybudowany w 1999 roku, był najwyższym diabelskim młynem świata, ale już w następnym roku musiał oddać palmę pierwszeństwa Londyńskiemu Oku (Kole Milenijnemu).

Ma 115 metrów wysokości i 64 wagoniki (w tym 4 przezroczyste). Jedno okrążenie trwa około 16 minut. Krótko, a wydawało mi się, że o wiele dłużej.

A to widok z tego samego miejsca w drugą stronę, ze słońcem. Dobrze widoczne są lampy–totemy. W tym dwuczęściowym budynku mieści się hotel, a właściwie dwa: na dole - ogólnodostępny Hotel Trusty Tokyo Bayside, a w górnej części, od 4. piętra wzwyż - hotel Tokyo Baycourt Club Hotel & Spa Resort, w którym obowiązuje system członkowski. Ciekawe, ile wynosi roczna opłata? Pewnie niemało, bo już sam widok z góry na okolicę z pewnością jest wysoko wyceniony.

Równolegle do Mostu Marzeń biegnie kilka innych mostów, w sumie jest ich 6: Nozomi, Shinto, Ariake, Aomi, Marzeń, Akemi. Dość niesamowicie to wygląda.

Kolejka Yurikamome na moście Akemi.

Na pierwszym planie most Aomi, potem Ariake, Shinto i Nozomi.

Tutaj chyba trochę lepiej widać ten najbardziej oddalony.

W drodze nad morze.

Dotarłam na plażę.

Na poniższym zdjęciu widać zachowaną daibę, którą w 1928 roku udostępniono do zwiedzania jako park (Park Daiba). A w głębi za nią z lewej strony widać drugą, która jest niedostępna dla zwykłych ludzi.

A tak daiba wygląda w środku (dwa kolejne zdjęcia). Teren jest obniżony. Widać ślady po koszarach (ten ukośny) i po kuchni/palenisku.

Podstawy armat.

Widok z daiby. Dacie radę wypatrzeć Statuę Wolności?

I w końcu dotarłam pod Statuę Wolności. Skąd się tu wzięła?

Po raz pierwszy Statuę Wolności (tę francuską) można było podziwiać w Tokio przez rok – od 28 kwietnia 1998 r. do 9 maja 1999 r. – w ramach obchodów Roku Francuskiego. Statua cieszyła się ogromną popularnością. Dlatego też rząd francuski postanowił sprezentować Japonii replikę. Odlana z brązu we Francji stanęła na obecnym miejscu w 2000 roku.

W Tokio przebywa mnóstwo obcokrajowców, ale muszę przyznać, że ich natężenie w okolicach Statuy Wolności było wyjątkowo duże i sięgało chyba prawie 100%. A gdyby jeszcze istniał wskaźnik określający liczbę zdjęć wykonanych w ciągu sekundy w jednym konkretnym miejscu, to z pewnością okolice Statuy wygrywałyby z ogromnym zapasem :) Z pewnością przyczynia się do tego również napis LOVE, pod którym fotografuje się chyba każdy odwiedzający Odaibę. W jego tle widać Statuę i Most Tęczowy.

No właśnie, Most Tęczowy (Rainbow Bridge). Nie można o nim zapomnieć. Jest to most wiszący o długości 798 m. oddany do użytku w sierpniu 1993 roku. Po zachodzie słońca jest podświetlany, a raz na jakiś czas, na konkretne okazje, przygotowywane są specjalne iluminacje.

Te kolorowo oświetlone stateczki to yakatabune, czyli – mówiąc potocznie – statki imprezowe. Zadaszone, z jednym dużym pomieszczeniem z matami tatami i stołami. Kiedyś podziwiano z nich kwitnące sakury, księżyc w pełni lub pokazy sztucznych ogni przy strawie i napitkach. Obecnie można wynająć taki stateczek także na różne inne okazje. 


I tak dobiegła końca moja wycieczka na Odaibę. Na zakończenie panorama po zachodzie słońca. Trochę mi brakuje takich widoków, tzn. zachodów słońca. Na Shikoku (→ mój poprzedni blog Widok na Wielki Most Seto) zachwycałam się nimi na co dzień, a w Tokio zbyt dużo budynków wokół...