Kolory jesieni cz. 1

Tokijska jesień mieni się czerwienią i żółcią, ognistym koralem i złotem. Na ogół japońską jesień wyobrażamy sobie w czerwieniach klonów, ale w Tokio rośnie bardzo dużo miłorzębów, które jesienią stają się złociste, więc czerwień nie przeważa.

Tak jak wiosną z zapartym tchem śledzimy przesuwanie się z południa na północ frontu kwitnienia sakury (czyli wiśni), tak jesienią od października sprawdzamy front przebarwiania się liści, który przesuwa się od północy na południe. 

W okolicach Tokio pora na podziwianie jesiennych barw (tzw. momiji gari, wym. momidzi gari) przypada na listopad i początek grudnia. Ja wybrałam się na momiji gari w ostatnie dwa dni listopada. Pierwszego dnia pojechałam do słynnego ogrodu japońskiego Rikugien (六義園), a drugiego – do parku Ōtaguro (大田黒公園).

Ogród Rikugien został ukończony w 1702 roku po siedmiu latach prac. Zaprojektował go i kierował pracami Yanagisawa Yoshiyasu – urzędnik shogunatu Tokugawów. Na początku okresu Meiji (1868-1912) ogród zakupił Iwasaki Yatarō – twórca firmy Mitsubishi. W 1938 roku ogród został przekazany miastu i udostępniony do zwiedzania.

Ogród należy podziwiać spacerując wokół stawu, gdyż tylko wtedy w pełni dostrzeżemy jego piękno. Tak właśnie został zaprojektowany. Są też oczywiście ogrody do podziwiania z jednego miejsca, nie wymagające chodzenia. Nazwa ogrodu i jego poszczególne elementy nawiązują do poezji, ale nie będę się zagłębiać w ten temat, ponieważ tym razem zajmujemy się jesienią :)

W okresie od 20 listopada do 12 grudnia ogród otwarty jest dłużej niż zwykle, bo aż do godziny 21.00 i po zmierzchu podświetlony. Wstęp jest płatny i kosztuje 300 jenów (ok. 10 zł).

Park Ōtaguro powstał na terenie dawnej posiadłości krytyka muzycznego Ōtaguro Motoo (大田黒元雄, 1893-1979), którego życzeniem było by po jego śmierci 30% posiadłości zamieniono w park. Rodzina przekazała dzielnicy Suginami te 30% ziemi i dwa lata później, w 1981 roku, po przeprowadzeniu odpowiednich prac park (a właściwie ogród w stylu japońskim) został udostępniony do zwiedzania. Starano się zachować pierwotny kształt ogrodu, a przede wszystkim ogromne wiekowe drzewa (miłorzęby dwuklapowe, brzostownice japońskie, sosny Thunberga i gęstokwiatowe).

Od bramy do głównej części ogrodu prowadzi granitowa aleja, wdłuż której rośnie dwadzieścia siedem ponadstuletnich miłorzębów. Długa aleja i wysokie miłorzęby robią wrażenie, ale niestety żadne zdjęcie mi nie wyszło :( Na terenie ogrodu znajduje się m.in. budynek w stylu zachodnim z 1933 roku – miejsce pracy twórczej Ōtaguro Motoo, pawilon herbaciany, altana nad stawem.

W tym parku również przez kilka dni na przełomie listopada i grudnia można podziwiać iluminacje po zmierzchu. Wstęp jest bezpłatny.

No dobrze, najwyższa pora pokazać zdjęcia.

Jeszcze tylko kilka słów wyjaśnienia. Do ogrodu Rikugien dojechałam za dnia i tłumów nie było. Natomiast do parku Ōtaguro dotarłam już po zmierzchu. Byłam w nim po raz pierwszy, więc niezbyt dobrze orientowałam się w topografii. Dodatkowo mimo powszedniego dnia zjechały się tłumy i albo staliśmy w kolejce, albo poruszaliśmy niesieni z tłumem. Tak więc proszę wybaczyć brak zdjęć za dnia i ogólnie jakość zdjęć – dotyczy to także ogrodu Rikugien, gdyż zdjęcia po zmroku nie są moją mocną stroną.

Wejście główne do ogrodu Rikugien.

Kolorowe liście pięknie odbijały się w wodzie.

Ten "stożek" z lin na prawym drzewie to yukitsuri - chroni gałęzie przed złamaniem pod ciężarem śniegu.

Drzewo z yukitsuri z bliska.

Fragment wyspy Nakanoshima.

Mostek Togetsukyō

A to już park Ōtaguro.

Na kładkach i mostkach ze względu na bezpieczeństwo był zakaz zatrzymywania się na robienie zdjęć, ale większość osób go ignorowała, mimo że pan kierujący ruchem co chwila bardzo głośno o tym przypominał.

Odbicie w stawie było przepiękne.

Aleja miłorzębów w parku Ōtaguro. Zdjęcie pochodzi z oficjalnej strony parku.

Planowałam pokazać japońską, a właściwie tokijską jesień tylko z tych dwóch ogrodów, ale zanim zabrałam się do pisania „znalazłam” jesień tak po prostu na mieście i postanowiłam, że choć zdjęcia z telefonu, to warto je pokazać. Zapraszam na drugą część „Kolorów jesieni” za kilka dni :)