Szarańcza w Jokohamie

Na przełomie kwietnia i maja mamy w Japonii tzw. złoty tydzień (golden week). Taka majówka w wydaniu japońskim. Nagromadzenie się różnych świąt państwowych w tym okresie sprawiło, że biorąc kilka dni urlopu można mieć co najmniej tydzień wolnego.

I w taki długi weekend, 2 maja, pojechałam do Jokohamy. Domyślałam się, że będą tłumy. Bo i pogoda przepiękna, i obostrzenia co do wjazdu do Japonii zniesione, więc turystów przybywa z dnia na dzień, ale czegoś takiego nie przewidziałam. Tzn. tej szarańczy ;-)

Jednym ze znanych miejsc turystycznych w Jokohamie jest Chińska Dzielnica (Chinatown, po jap. Chūkagai). Poszła na pierwszy ogień, bo i ze stacji kolejki blisko. Spodziewałam się turystów. Nie było ich, albo mało rzucali się w oczy. Natomiast cała dzielnica zalana była młodzieżą szkolną: gimnazjalistami i licealistami, w mundurkach szkolnych i we własnych ciuchach. Nie mam pojęcia co tam robili i dlaczego akurat to miejsce wybrali. W każdym razie wypełnili całą dostępną przestrzeń, zrobili taki tłok, że momentami nie można było się ruszyć. I to nie byli ci układni, cisi, spokojni Japończycy. To była normalna, hałaśliwa, nie przejmująca się otoczeniem młodzież. Planowałam obejrzeć Chińską Dzielnicę, zrobić zdjęcia, może spróbować czegoś do jedzenia, ale po kilku-kilkunastu minutach miałam dosyć i chciałam uciekać. Wydostanie się stamtąd to było wyzwanie. Przedzierając się przez tłum, a raczej płynąc razem z tłumem, przypominałam sobie zeszłoroczne tragiczne w skutkach zdarzenie z Seulu i nie było to przyjemne uczucie.

W końcu się udało. Zostawiłam za sobą Chińską Dzielnicę i ruszyłam ku nabrzeżu i położonemu tam parkowi Yamashita. Chciałam wjechać na taras widokowy na wieży Yokohama Marine Tower stojącej blisko parku, ale z powodu silnego wiatru winda chwilowo nie działała. Szkoda :( 

Morze! Hurra! Przez dwa lata mieszkałam nad morzem w najmniejszej prefekturze Japonii i trochę mi takiego morskiego widoku i zapachu brakowało. Co prawda to tylko Zatoka Tokijska, ale mniejsza o szczegóły ;-)

Park Yamashita został otwarty 15 marca 1930 roku i jest najbardziej znanym parkiem Jokohamy. Wybudowano go na terenie powstałym przez zasypanie morza gruzem po wielkim trzęsieniu ziemi, które nawiedziło rejon Kantō w 1923 r. W parku można podziwiać przepiękny ogród różany ze 160 gatunkami róż i 1900 krzewami. Tutaj też był spory tłok. Wszyscy robili zdjęcia. Ja zresztą też ;-)

Przy nabrzeżu obok ogrodu różanego cumuje Hikawa-maru, ale więcej napiszę o nim w następnym wpisie, żeby zanadto nie wydłużać obecnego.

Po zejściu na ląd zauważyłam, że do zwiedzania ustawiła się już kolejka, więc miałam szczęście. Niestety później szczęścia zabrakło. Okazało się, że teraz to park Yamashita został opanowany przez szarańczę. Chyba się domyśliliście, że mowa o młodzieży szkolnej ;-) Przenieśli się z Dzielnicy Chińskiej, obsiedli trawniki, wypełnili chodniki i praktycznie całą dostępną wolną przestrzeń. A na terenie parku znajduje się kilka ciekawych pomników i tablic pamiątkowych, które chciałam obejrzeć i uwiecznić na zdjęciach. Są nieduże, więc na początku w ogóle nie mogłam ich znaleźć, bo szarańcza je oblepiła i zasłoniła. Zdjęć nie dało się zrobić. Cóż, trudno. Może innym razem. 

Na skraju parku – tu już nie dotarła szarańcza – stoi Indyjska Fontanna. Została ufundowana przez Towarzystwo Indyjskie w 1939 roku jako symbol wdzięczności za pomoc i pamięci ofiar. W Jokohamie od początków XX wieku mieszkało wielu indyjskich kupców. Po wielkim trzęsieniu ziemi w 1923 roku, w którym zginęło 28 Hindusów mieszkańcy Jokohamy bardzo wspierali społeczność indyjską.

Mozaika na suficie.

Kilka widoków na park i okolicę:

Yokohama Marine Tower, na którą nie udało mi się wjechać. Wys. 106 m, budowa ukończona w styczniu 1961 r.

Park Yamashita.

Widać m.in.: Ōsanbashi - międzynarodowy terminal statków pasażerskich oraz hotel InterContinental (budynek w formie żagla, w głębi pośrodku).

Miałam dość tłumów, więc zrezygnowałam z tradycyjnej trasy turystycznej i pospacerowałam trochę po mieście.

Podczas spaceru zauważyłam w chodniku ciekawe płytki. Na przykład takie:

Co się okazało? Otóż w połowie lat 70. XX wieku zrealizowano projekt pod nazwą „Promenada”, którego celem było wybudowanie dróg przyjaznych dla pieszych odwiedzających park Yamashita. Wiele było założeń projektu, ale nie będę wchodzić w szczegóły. Powstały trzy trasy – od trzech okolicznych stacji do parku – oznaczone kolorowymi płytkami umieszczonymi w chodniku, których wzory wybrano w konkursie otwartym dla wszystkich.

Natrafiłam też na Muzeum Historyczne prefektury Kanagawa:

Budynek został wybudowany w 1904 r. Mieściła się w nim główna siedziba banku Yokohama Specie Bank (po jap. Yokohama Shōkin Ginkō). 

Na sąsiednim budynku wisi zdjęcie Muzeum i okolicy z dawnych lat:

Przed powrotem do domu koniecznie trzeba było się posilić.

W tej miseczce pośrodku jest cienko poszatkowana kapusta. W Japonii standardowo podaje się ją do kotleta schabowego. Tylko nie w takich ilościach ;-) Dokładka ryżu, kapusty i misoshiru (zupa) bez ograniczeń. Zestaw ze zdjęcia kosztował 1000 jenów (30 zł).

Do pociągu wsiadałam na stacji Bashamichi (Droga dla dorożek). Urocza nazwa, prawda?

Nie zapomnijcie o następnym wpisie o Hikawa-maru 😊