Żółtym pociągiem w stronę gór (część druga)

Kontynuujemy zwiedzanie miasta Chichibu. Znowu zajrzymy do świątyń, wpadniemy do producenta sake i przejdziemy się po mieście.

Jigenji – świątynia Jigenji

Podobno już w pierwszej połowie XIII wieku stała tu mała kapliczka, ale jako Jigenji - świątynia szkoły sōtō (jedna z dwóch głównych szkół japońskiego buddyzmu zen) powstała w 1486 r. W 1878 r. prawie całkowicie spaliła się w wielkim pożarze, który ogarnął miasto. Odbudowę obecnego budynku ukończono w 1900 r. po 22 latach prac.

Czczony jest tutaj Yakushi rurikō nyorai (pol. Bhajszadźja) – budda uzdrawiający oczy.

Na terenie świątyni rośnie klon trójlistkowy (klon Maksymowicza), który po japońsku nazywa się megusurinoki, czyli drzewo-lek do oczu. Wywar z kory klonu stosowano jako lek do przemywania oczu i stąd wzięła się nazwa.

 

Świątynia Shōrinji

W drodze powrotnej na stację postanowiłam zajrzeć jeszcze do świątyni Shōrinji. Z mapy wynikało, że jest tuż-tuż, ale nie mogłam trafić. W końcu jakoś gdzieś udało się przecisnąć tylnym wejściem zastawionym ciężarówką firmy ogrodniczej, której pracownicy przycinali drzewa na terenie świątyni. I co się okazało? Że główna droga do świątyni prowadzi przez przejazd kolejowy! A pomiędzy torami i terenem świątyni nie ma żadnej drogi, uliczki, ścieżki... :(

Nauczyłam się już, że w Japonii dróżki czy uliczki wymagają wyjątkowej ostrożności, zwłaszcza jeśli śpieszymy się lub jesteśmy zmęczeni. Niby wydaje się, że ta uliczka pobiegnie między domami i połączy się z tą większą ulicą za nimi, że to taki szybki skrót. A guzik! Nagle nieoczekiwanie urywa się przy prywatnej posesji i trzeba zawracać. No, ale żeby główne wejście na teren świątyni znajdowało się tuż za przejazdem kolejowym, to bym na to nie wpadła.

Z tablicy pamiątkowej stojącej na terenie świątyni dowiedziałam się też, że miasto Chichibu znane jest z powstania chłopskiego, które wybuchło w 1884 roku, największego takiego w historii Japonii. Zostało stłumione przez siły rządowe, a uczestnicy postawieni przed sądem. Skazano prawie 4000 osób, w tym 7 na karę śmierci.

Zaskoczyło mnie wejście do świątyni przez przejazd kolejowy, ale w Japonii w miastach tory kolejowe bardzo często biegną pomiędzy domami. Gdyby tak wychylić się z okna mieszkania i wyciągnąć rękę, to można by nieomal dotknąć przejeżdżającego pociągu. Tak sobie żartuję. Chociaż gdyby ktoś miał dłuugie ręce, to kto wie?

Przykład z miasta Chichibu. Tutaj i poniżej to jeszcze jest sporo miejsca. Na terenie Tokio bywa węziej.

Spacerując po mieście natknęłam się na takie oto ciekawe sklepy.

Sklep specjalizujący się w tōfu.

Sklep z lampionami.

      

Kawiarnia

Witryna lokalu gastronomicznego z modelami dostępnych dań. Te dwie nalepki po prawej stronie to informacja, że tutaj są stosowane niezbędne środki zaradcze zapobiegające rozprzestrzenianiu się wirusa (wiadomojakiego).

Na słupach latarni ulicznych wisiały flagi (banery? a może inaczej?) z napisem: „Pokój Ukrainie!!”.

Do Bukōshuzō – firmy produkującej nihonshu* było trochę daleko, ale udało się dotrzeć.

Firma została założona w połowie XVIII wieku. Budynek pochodzi z początku XIX w.

Zwiedzanie linii produkcyjnej, na które miałam wielką ochotę nie było możliwe tego dnia, ale przynajmniej degustacja była dostępna: kilkanaście produktów, za darmo, w ciągu 5 minut. Niby krótko, ale przecież degustuje się tylko, więc jak dla mnie czasu wystarczyło. Kupiłam umeshu**, bo akurat wtedy byłam na etapie zachwytu tym alkoholem i porównywania różnych rodzajów.

Umeshu, które kupiłam jest trochę nietypowe, bo zrobione na bazie nihonshu. Producent nazwał je umezake.

Umeshu zapisuje się 梅酒 (morela / alkohol). Ten drugi znak czyta się również sake. W połączeniu z ume początek sake udźwięcznia się i wymawiany jest zake.

Na opakowaniu podano także propozycje spożycia: jako aperitif, w gorące dni z lodem lub zamrożone (sorbet), a w zimne dni podgrzane samo lub z dodatkiem nihonshu.

Pożegnał mnie szczyt Bukō (Bukō-san, 1304 m n.p.m.) zaliczany do dwustu najładniejszych gór Japonii (wybranych w 1984 r.).

Rozpogodziło się późnym popołudniem, akurat kiedy trzeba było wracać :(

--------------

*Nihonshu – wytwarzane z ryżu, kōji (grzyb Aspergillus oryzae) i wody, w drodze fermentacji. Zawartość alkoholu to przeciętnie 15-16%. Poza Japonią często używa się określenia sake. Natomiast w Japonii sake oznacza dowolny alkohol. Np. piwo to też sake.

**Umeshu – często nazywane winem śliwkowym, ale biorąc pod uwagę proces produkcji, to winem nie jest, raczej nalewką. Śliwki (a właściwie morele japońskie Prunus mume) macerowane w wódce japońskiej shōchū z dodatkiem cukru.