O znaczkach pocztowych i nie tylko

Tym razem wybrałam się do Mejiro (目白), gdzie znajduje się dość nietypowe muzeum, a mianowicie Muzeum Filatelistyczne (Kitte-no hakubutsukan 切手の博物館). Jest nieduże, ale też i znaczki są przecież niewielkie, więc przestrzeni wystawowej nie potrzeba dużo. Chociaż same zbiory muzeum są imponujące: około 350 tysięcy rodzajów znaczków z całego świata, 13 tysięcy książek i katalogów filatelistycznych, około 2 tysięcy tytułów czasopism i katalogów aukcyjnych.

Budynek muzeum

Gablota informacyjna

Skrzynka pocztowa przed wejściem

Historia muzeum rozpoczęła się nie tak dawno, bo w 1988 roku, kiedy Mizuhara Meisō (1924-1993, 水原明窓), światowej sławy filatelista i twórca Japońskiego Towarzystwa Filatelistycznego, założył fundację, która miała na celu gromadzenie i przechowywanie materiałów filatelistycznych, udostępnianie zbiorów oraz upowszechnianie wiedzy filatelistycznej. Na początek Mizuhara przekazał fundacji własną kolekcję znaczków. Obecnie muzeum organizuje różnorodne wystawy, warsztaty oraz zajęcia dla dzieci.

Akurat odbywały się dwie wystawy: „Króliki! Wydry! Jeże!?” oraz „Znaczki ery Heisei i zmiana ery”. Obie bardzo ciekawe. Na pierwszej pokazano znaczki z wielu krajów, ze wszystkich chyba kontynentów, w tym z Polski, ale niestety obowiązywał zakaz fotografowania, również telefonem :(

Niektóre eksponaty powiększono, ale większość jednak trzeba było oglądać w oryginalnym rozmiarze, co dla osoby ze starczowzrocznością jest sporym wyzwaniem ;-)

Poniższe zdjęcia znaczków pochodzą ze strony internetowej Poczty Japońskiej.

Znaczki ery Heisei. Muszle z 1989 r., szlarnik japoński z 2000 r., a góra Fuji z 2014 r.

Jeszcze kilka słów o twórcy japońskiej poczty i pierwszym znaczku pocztowym.

Założycielem japońskiego systemu pocztowego jest Maejima Hisoka (1835-1919, 前島密), nazywany też ojcem poczty japońskiej. Jego podobizna widnieje na znaczku z 1947 roku o nominale 1 jena. Jest to jedyny znaczek japoński, którego wzór, w odróżnieniu od innych znaczków, ani razu nie został zmieniony. To Maejima zdecydował, że na znaczek pocztowy Japończycy będą mówić kitte (切手), a na kartkę pocztową – hagaki (葉書).

Maejima Hisoka

Pierwszy japoński znaczek pocztowy, zwany ryūkitte (竜切手) – znaczek ze smokami, wydano w 1871 roku. Był kwadratowy o boku długości 19,5 mm, nie miał ząbkowania, gumy, ani nazwy emitenta. (Zdjęcia z Wikipedii)

Ryūkitte w czterech wersjach (różne nominały)

Tuż obok muzeum mieści się ogromny kampus Gakushūin (学習院). Jest to zespół prywatnych, prestiżowych szkół (od przedszkola po uniwersytet), którego początki sięgają 1847 roku, kiedy w Kioto przy Pałacu Cesarskim założono szkołę dla arystokracji dworskiej. Nazwa „Gakushūin” została przyjęta dwa lata później. Absolwentami Gakushūin są m.in. członkowie rodziny cesarskiej (np. obecny cesarz), reżyser filmów anime Miyazaki Hayao, artystka Yoko Ono, pisarz Mishima Yukio. 

Nie weszłam na teren kampusu, bo trochę onieśmielili mnie strażnicy przy bramach, które mijałam, ale bramę główną sfotografowałam ;-)

Brama główna

 

Prawy napis

Lewy napis

Bramę główną zbudowano po przenosinach szkoły do Mejiro w 1908 roku. Po prawej stronie umieszczono napis Gakushūin (学習院). Ani fundator napisu, ani twórca nie są znani. Z kolei lewy napis, Gakushūin daigaku (学習院大学), został ufundowany przez absolwenta uniwersytetu z 1960 roku, a znaki napisał pędzlem ówczesny rektor.

W niewielkiej odległości spacerkiem od Muzeum i kampusu trafiłam na ciekawy wiadukt drogowy – Chitosebashi (千登世橋). Przebiega nad ulicą Meijidōri i linią tramwajową Arakawa-sen. Ma 27,96 m długości, 18,18 m szerokości, a budowę ukończono w lutym 1932 roku.

Linia tramwajowa

Linia tramwajowa widziana z drugiej strony.

Ten pan to Kurushima Ryōsuke (1885-1933, 来島良亮 ) – inżynier budownictwa, dyrektor Wydziału Budownictwa Prefektury Tokijskiej, który przyczynił się do powstania tego wiaduktu.

 

A to już widok z wiaduktu...

... i z drugiej strony.

I to już koniec spaceru.

A dzisiaj rozpoczęła się w Tokio pora deszczowa :(

Pada z niewielkimi przerwami od rana. W Utazu na Shikoku, gdzie do tej pory mieszkałam padało rzadko nawet w trakcie pory deszczowej. W Tokio na to się nie zanosi. No nic, jakoś trzeba ten czas przetrwać ;-)