Sprzęty kuchenne

W komentarzu pod jednym z tekstów z cyklu przeprowadzkowego iwonazmyslona prowadząca blog „Na karuzeli życia” zapytała o sprzęty kuchenne. Zamiast odpowiadać w komentarzu, postanowiłam napisać oddzielny post o wyposażeniu japońskiej kuchni, bo choć wiele sprzętów z japońskiej kuchni można znaleźć i w polskiej, albo inaczej: wiele sprzętów z kuchni polskiej można znaleźć i w japońskiej, to jednak są też takie wyjątkowe, typowe dla Japonii.

Zacznijmy od garnka/maszyny do gotowania ryżu.

  

Pierwsze urządzenie wyprodukowano w 1921 roku. Trzy lata później do sprzedaży trafił elektryczny garnek do gotowania ryżu. Jeszcze bardzo prosty, ale już przypominający te używane obecnie. W następnych latach wprowadzano rozmaite ulepszenia. Np. dodano funkcję utrzymywania temperatury przez dłuższy czas, żeby ugotowany ryż nie ostygł, zautomatyzowano proces gotowania – w zależności od ilości wody i ryżu urządzenie dobierało odpowiednią temperaturę gotowania.

Po jakimś czasie pojawiły się garnki indukcyjne albo takie, które nie parują (zwykle podczas gotowania z urządzenia w pewnym momencie leci para).

Obecnie wybór jest ogromny: małe, duże, tanie, drogie, z podstawowymi funkcjami, bardziej skomplikowane, itd.

> 100 jenów = 3,49 zł

Maszyna do polerowania ryżu.

Ryż sprzedawany w Japonii ma na opakowaniu podaną datę polerowania. Uważa się, że od momentu wypolerowania ryż gwałtownie zaczyna tracić świeżość. Niektórzy nie zwracają na to uwagi, inni wolą wypolerować ryż tuż przed gotowaniem. Nie wiem, czy jest różnica, bo nigdy nie robiłam porównania, ale mimo to zawsze zwracam uwagę na datę polerowania i jeśli jest odległa, to rezygnuję z zakupu.

W maszynie do polerowania można wybrać stopień polerowania i gatunek/markę ryżu.

 

Urządzenie firmy Tiger, cena 18980 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon)

Kompaktowe urządzenie firmy MK Seiko, cena 10800 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon)

 

Urządzenie do ubijania ryżu na mochi.

Mochi – tłumaczy się często jako ciastka ryżowe, choć ciastkami nie są, czasami jako kluski, choć to też niezbyt odpowiednie. Są to kulki (kwadraty, prostokąty) z ryżu kleistego ugotowanego na parze i ubitego. Dopiero dodatki do nich mogą być słodkie i wtedy nazwa ciastka będzie – w miarę – odpowiednia.

Proces przygotowania ryżu na mochi jest dosyć czasochłonny i męczący, więc maszyna gotująca i ubijająca, czyli dwa w jednym, bardzo ułatwia przygotowanie. Pierwsze w Japonii urządzenie pojawiło się na rynku w 1971 roku i od razu zdobyło ogromną popularność. Nic dziwnego, bo wcześniej trzeba było ugotować ryż na parze i dopiero ugotowany przełożyć do urządzenia ubijającego albo ubijać ręcznie.

Urządzenie firmy Tiger, cena 25870 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon)

Na stronie producenta dostępny jest filmik instruktażowy jak przygotować mochi w tym urządzeniu. Jeśli macie wolne 3,5 minuty, to zachęcam do obejrzenia. KLIK

 

Elektryczny dzbanek do wody.

Nie wiem, czy ta nazwa jest odpowiednia, ale chodzi o dzbanek, który po zagotowaniu wody utrzymuje temperaturę w zakresie 98-70 stopni, a wygląda trochę jak duży termos.

 

Urządzenie firmy Zojirushi, poj. 3 l, cena 9080 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon)

 

„Grill” elektryczny.

W cudzysłowie, bo grill kojarzy mi się z siatką nad ogniem, a to urządzenie składa się głównie z jednolitej płyty i ewentualnie z dodatkowych płyt/siatek w różnych kształtach i formach. To na zdjęciu ma też formę do takoyaki.

 

Urządzenie firmy Iris Ohyama (z tych tańszych). Do ceny widocznej na zdjęciu trzeba dodać 10% podatku.

 

Urządzenie do takoyaki.

Takoyaki to kulki z ciasta z mąki pszennej z dodatkiem ośmiornicy (tako) i przypraw. Potrawa ta wywodzi się z Osaki. Wymyślił ją w 1935 roku Endō Tomekichi – założyciel firmy Aiduya.

Jak wygląda urządzenie? Jest to płyta/patelnia z małymi półkulistymi wgłębieniami, do których nakładamy ciasto i piekąc formujemy kulki.

 

Urządzenie firmy Elsonic (tania marka własna sieci sklepów z agd) na 18 sztuk, cena 980 jenów plus 10% podatku.

Urządzenie firmy YAMAZEN, na 24 sztuki, cena 2055 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon)

 

Zmywarka do naczyń.

Są też takie jak w Polsce, wbudowane w ciąg szafek, no może o trochę mniejszych gabarytach, ale tutaj chciałam pokazać dwie zmywarki kompaktowe, niemalże przenośne ;-).

Urządzenie firmy AQUA, szer. 485 x gł. 390 x wys. 475 mm (wymiary przy zamkniętych drzwiach), cena 59800 jenów plus 10% podatku.

Tak wygląda w środku.

Urządzenie firmy Panasonic, szer. 550 x gł. 344 x wys. 589 mm (wymiary przy zamkniętych drzwiach), cena 90000 jenów plus 10% podatku.

Tak wygląda w środku.

Przy okazji pokażę też kilka przyborów kuchennych, których raczej nie spotyka się w Polsce.

Pojemnik do filtrowania oleju.

W Japonii często przygotowuje się potrawy smażone w głębokim oleju, np. kotlety schabowe, krokiety, kawałki kurczaka w przyprawie (tori-no karaage), tempurę. Po smażeniu olej wlewamy do pojemnika z filtrem, żeby oddzielić resztki bułki tartej, ciasta czy inne „farfocle”, które zostały w oleju. Zanieczyszczenia wyrzucamy, a czysty olej można wykorzystać następnym razem.

Tak na marginesie: jeśli chcemy olej wyrzucić, bo wiadomo, że tak w nieskończoność nie da się korzystać z tego samego, to do gorącego wsypujemy specjalny proszek, który sprawia, że po obniżeniu temperatury olej przybiera postać stałą i można go wyrzucić do śmieci.

 

Pojemnik z firmy Iris Ohyama o poj. 0,9 litra z filtrem z węglem aktywnym, cena 2990 jenów (zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon).

 

Prosty pojemnik z firmy Pearl Metal o poj. 1,2 litra tylko z sitkiem, ale można dodać filtr papierowy, cena 1300 jenów (zdjęcie ze strony producenta, cena w/g Amazon).

  

„Diabelska” tarka onioroshi.

Tarka bambusowa używana do tarcia rzodkwi daikon. Ma bardzo duże trójkątne zęby, z powodu których zyskała nazwę. Słowo onioroshi składa się z dwóch elementów – oni to diabeł (z dużymi zębami oczywiście :-)), a oroshi to tarcie, ucieranie.

Dzięki dużym zębom nie otrzymujemy papki tylko duże chrupkie kawałki, rzodkiew zachowuje wartości odżywcze, a w smaku pozostaje słodkawa, nie ostra. 

Poniżej tarka z firmy Taketora, cena 1760 jenów (zdjęcia i cena ze strony producenta).

Tarka do imbiru.

W kuchni japońskiej bardzo często używa się soku ze świeżego imbiru. Wystarczy zetrzeć korzeń na bardzo drobnej tarce, wycisnąć i gotowe. Ząbki tarki zwykle ułożone są w podwójnych rzędach i w każdym rzędzie ostrzami skierowane w przeciwnym kierunku.

Miedziana tarka w kształcie ryby fugu z liczącej ponad 200 lat firmy Kiya. Cena 1980 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta).

Patelnia do japońskich omletów tamagoyaki.

Kwadratowa w regionie Kantō (tu gdzie leży Tokio), a prostokątna w regionie Kansai (tam gdzie Osaka).

Patelnia firmy Kyocera, cena 4950 jenów. (Zdjęcie ze strony producenta)

 

Tarka ze skóry rekina.

Do ucierania wasabi – japońskiego chrzanu. Dzięki takiej tarce chrzan staje się bardzo kremowy i ostrzejszy w smaku.

Tarka z firmy World Vision. Zestaw z pędzelkiem do czyszczenia tarki.  Cena 4500 jenów. (Zdjęcie ze strony yahoo shopping)

 

Pokrywka otoshibuta.

Otoshibuta to pokrywka, którą wkładamy do wnętrza garnka bezpośrednio na gotowane produkty. Dzięki temu smak wchłania się równomiernie, a produkty zachowują kształt, nie rozpadają się podczas gotowania.

Najzwyklejsza drewniana, cena 462 jeny (zdjęcie i cena ze strony Amazon).

 

Metalowa, regulowana, cena 715 jenów (zdjęcie i cena za strony Amazon)