Las w parku? Park w lesie?

Zupełnie przypadkiem tam trafiłam. Był to co prawda cel mojego spaceru, ale nie wiedziałam czego oczekiwać i nie spodziewałam się, że to miejsce tak bardzo mnie zaskoczy i zauroczy.

Parki w Tokio są podobne i na ogół wiadomo czego można się spodziewać. Czego? No jakiegoś takiego uporządkowania przestrzeni, nic na żywioł. Tak przynajmniej ja to odbieram, ale oczywiście nie znam wszystkich tokijskich parków, a jest ich sporo, o czym pisałam jakiś czas temu w poście o zieleni w Tokio (klik), więc z pewnością jakiś nietypowy też się trafi.

W ostatnią niedzielę, kiedy mąż zaproponował spacer (nadal dni wolne spędzamy na pieszych wyprawach po okolicy) do parku pod nazwą Park Leśny spodziewałam się kolejnego zwykłego parku. I słuchajcie, trafiłam do lasu! Takiego ze ściółką i prawdziwym leśnym zapachem.

Tego dnia zawitało do nas lato, było gorąco (30 stopni), ale jeszcze sucho (właściwe lato jest okropnie wilgotne). Bardzo przyjemnie spacerowało się wśród drzew, które rzucały cień i dawały ochłodę. Niestety, lato sobie poszło już następnego dnia i nastał tydzień chmur, deszczu i chłodu :(

Skąd w ogóle takie miejsce w Tokio?

Otóż, w okresie Edo (1603-1868) na tych terenach szoguni urządzali polowania z sokolnikami. Później, w okresie Meiji (1868-1912) hodowano tu herbatę i morwy. Z kolei w okresie Taishō (1912-1926) uznano, że tak dobrze nasłonecznione i pełne zieleni miejsce będzie się doskonale nadawać na sanatorium gruźlicze. Kiedy miasto Tokio rozpoczęło budowę sanatorium (ukończone w maju 1919 roku), w okolicy zaczęto sadzić dodatkowe rośliny, aby jeszcze bardziej poprawić jakość powietrza. Tak powstała szkółka drzew Nogata, która działała do 1971 roku.

W 1915 roku na terenie szkółki posadzono derenie kwieciste (po jap. hanamizuki) otrzymane od rządu amerykańskiego w podziękowaniu za sakury, które miasto Tokio podarowało Ameryce trzy lata wcześniej. Nawiasem mówiąc to te sakury rosnące nad Potomakiem w Waszyngtonie. Z dereni hodowano sadzonki, które później sadzono m.in. wzdłuż miejskich ulic. To chyba już wiem, dlaczego spotykam derenie kwieciste na każdym kroku ;-)

W 1971 roku tereny dawnej szkółki Nogata przylegające do rzeki Egota przekształcono w park Kitaegota. W 1993 roku szpital, który działał na miejscu sanatorium, został przeniesiony do dzielnicy Shinjuku. Po kilkunastu latach, w 2007 roku, na terenie poszpitalnym połączonym z parkiem Kitaegota utworzono nowy park – Egota-no morikōen, czyli Park Leśny w Egota. Obecnie 70% parku stanowi las wraz ze stawem biotopowym.

Nie jest to duży park. Ma powierzchnię około 60 000 m², czyli 6 ha. Znajduje się na górce, a wokół płynie rzeka (hmm, właściwie rzeczka) Egota. Bliżej rzeki, na płaskim terenie, zbudowano boisko do różnych sportów. Wokół parku poprowadzono też trasę biegową. W japońskich parkach, zwłaszcza tych większych, bardzo często znajdują się tereny sportowe – boiska, korty, itp.

Staw biotopowy, a za nim w głębi rośnie cedr himalajski.

Nie mogło zabraknąć zagajnika bambusowego :-)

Alejka wokół parku wzdłuż rzeki Egota otaczającej park.

 

Starałam się nie fotografować ludzi, więc musicie uwierzyć mi na słowo, ale tego dnia było dość tłoczno. Domyślam się, że ten park na co dzień cieszy się dużą popularnością wśród mieszkańców, a dodatkowo była niedziela i piękna pogoda. Mimo że władze proszą o ograniczanie wychodzenia z domu, to wcale się nie dziwię, że ludzie nie mogli usiedzieć w mieszkaniach. Tereny sportowe były zajęte, grano w piłkę, w badmintona, biegano – i bardzo dobrze, ruch jest ważny. Ale ogólnie chyba nastąpiło pewne rozluźnienie, bo np. spotkałam sporo osób bez maseczek, a w ostatnich miesiącach praktycznie wszyscy napotkani przeze mnie ludzie je nosili.

Na terenie lasu niektórzy piknikowali (głównie obcokrajowcy), dzieci biegały z siatkami na owady albo próbowały coś wyłowić ze stawu. W Japonii bardzo popularne jest trzymanie w domu różnych owadów złapanych wcześniej przez dzieci.

Ja chodziłam niemalże w amoku zachwycona takim zwykłym lasem dostępnym w środku miasta, niewielkim, ale zawsze. Próbowałam odnaleźć różne drzewa, o których dowiedziałam się z tablicy informacyjnej parku. Między innymi szukałam: derenia kwiecistego, kasztanowca japońskiego, tulipanowca amerykańskiego, styraka japońskiego, cedru himalajskiego, Ilex latifolia (po jap. tarayō, gatunek ostrokrzewu), Firmiana simplex (po jap. aogiri, gatunek z rodziny ślazowatych). Udało mi się rozpoznać tylko dereń, cedr i styrak, a kasztanowca po prostu nie znalazłam. Wiem już, co będę robić następnym razem w tym parku ;-)

Japońska nazwa styraka, ego-no ki, znaczy drzewo ego. Kiedy pierwszy raz spotkałam się z tym drzewem, od razu zdecydowałam, że ego w jego nazwie pochodzi od osobowości i Freuda. I bardzo mi się ta nazwa spodobała :)

Ale pudło! Okazało się, że owoce tego drzewa są cierpkie, działają drażniąco na język i gardło, a to uczucie po japońsku określa się jako egui lub egoi. I stąd nazwa.

Kwitnący styrak.

 

Na hubę w Japonii mówimy siedzisko małpy (saru-no koshikake).

   

Takie coś leciało z drzew, w bardzo dużych ilościach, przy każdym podmuchu wiatru. Niestety, nie udało mi się zidentyfikować drzewa :(

A to tak na szybko zorganizowana przekąska piknikowa ;-)

Jeszcze tam wrócę. I to nie raz.