Spacery po okolicy

W ostatnim czasie staram się unikać komunikacji miejskiej i skupisk ludzi, więc spaceruję po okolicy. Sama sobie przy tym tłumaczę, że przecież trzeba zwiedzić dzielnicę, w której się mieszka i te sąsiednie, bo mieszkam na styku trzech, więc raz zwiedzam moją, innym razem te sąsiednie. 

Przeważają osiedla mieszkaniowe, a właściwie tereny mieszkaniowe, bo nie są to takie typowe osiedla jak w Polsce. Składają się na nie domy jednorodzinne, niewielkie domy wielorodzinne na wynajem, wysokie bloki. Ale są też parki, skwery, rzeki, sklepy, oczywiście szkoły i przedszkola. Zdarzają się również zakłady pracy czy jakieś małe fabryczki wciśnięte pomiędzy domy. Jakoś tak wszystko jest wymieszane – nadal mnie to za każdym razem dziwi. 
Chodząc wąskimi uliczkami można natknąć się na różne ciekawostki, a ludzi spotyka się rzadko – dlatego bardzo lubię takie spacery. Jedyny chyba minus, to brak przewidywalności przebiegu ulic. Niezliczoną ilość razy natknęłam się na ogrodzenie czy dom stojący na końcu drogi, choć wydawało się, że ta droga powinna biec dalej. Już się nauczyłam, żeby bez zaglądania do mapy nie chodzić na skróty. 

Rzeka Shakujii (wym. siaku-dzi-i) ma 25,2 km długości i płynie m.in. przez moją dzielnicę. To bardzo fajna trasa spacerowa. Miejsce ze zdjęcia nie jest zbyt atrakcyjne, ale na pewnym odcinku rzeka obsadzona jest sakurami i wygląda o wiele lepiej – w następnym wpisie pokażę.

Przy jednym z mostków nad rzeką Shakujii stoją dwie rzeźby. Pierwsza to „Zabawa z wodą” (mój tytuł „Śmigus-dyngus”), a ta druga to „Łódeczka z liścia bambusa”.

 

To kumkwat - jeśli dobrze rozpoznałam.

Na placu zabaw stała taka pompa (?). Po pokręceniu kołem, woda wylewa się z tej srebrnej kulki na kamieniu.

Myślałam, że to teren świątyni, a okazało się, że prywatna posesja. Pewnie jakaś bogata rodzina właściciela ziemskiego, bo i na sąsiednich domach wisiały tabliczki z tym samym nazwiskiem.

Przykład pomieszania: stary dom jednorodzinny obok nowoczesnego domu wielorodzinnego.

Dwa zdjęcia poniżej to spora ciekawostka. Wśród domów mieszkalnych natknęłam się na „turystyczny ogród jagodowy” (plantacja to chyba określenie na wyrost). Po powrocie do domu zajrzałam do internetu i okazało się, że takich ogrodów owocowych jest bardzo dużo w tej dzielnicy. Oferują truskawki, mandarynki, winogrona, kiwi, kaki, ale jagodowych jest najwięcej – aż 30. W Japonii popularna jest dość droga rozrywka typu „jedz ile chcesz / nazrywaj sobie ile chcesz”. Ten ogród ze zdjęcia otwarty jest w lipcu i sierpniu. Można nazrywać sobie jagód (tutaj akurat nie wolno jeść) płacąc 200 jenów (ok. 7 zł) za 100 gramów. Ciekawa jestem, czy są ograniczenia ilości na osobę lub czasowe, bo przy takim niewielkim areale to raczej nie na długo starczy.

Po lewej stronie widać ogrodzenie budowy bloku mieszkalnego, a to rozłożyste drzewo w głębi to sakura.

Tak w Japonii suszymy pranie i wietrzymy pościel. Mało kto się przejmuje takimi widokami.

Kwitnąca sakura...

... i jeszcze zbliżenie.

Ciekawe, czy wewnątrz też wszystko w odcieniach różu?

Jedno z drzew wiśni zasadzonych z okazji narodzin w 1933 roku następcy tronu (chodzi o cesarza Akihito, który abdykował w zeszłym roku).

PS Bardzo serdecznie dziękuję Annie z bloga Anna Pisze za sugestię, żeby pokazać zdjęcia z moich spacerów. Zmobilizowałaś mnie do odkurzenia bloga :)))