Pora deszczowa...

...dała mi się we znaki w tym roku. Ale wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że deszcze odchodzą w niebyt i zaraz nastanie lato, a raczej: wreszcie nadejdą dni pełne słońca.

Oj, kurzu i pajęczyn trochę się zebrało na blogu. Czas posprzątać i wrócić do pisania. Może to głównie brak samodyscypliny, ale jakże wygodnie zrzucić jest winę na deszcz ;)

Pora deszczowa trwa zazwyczaj około półtora miesiąca. Zaczyna się na początku maja na Okinawie i potem front deszczowy wędruje na północ Japonii do regionu Tōhoku na wyspie Honshū, gdzie dociera w połowie czerwca. Wyspie Hokkaidō oszczędzono pory deszczowej. W Tokio to okres od 8 czerwca do 21 lipca. Mniej więcej, bo nie działa to jak w zegarku i zdarzają się czasami dość spore odchylenia. Na przykład w zeszłym roku pora deszczowa trwała tutaj zaledwie 23 dni - od 6 do 29 czerwca.

Przez ostatnie dwa lata mieszkałam na Shikoku jakieś 800 km na południe od Tokio i w moim malutkim nadmorskim miasteczku praktycznie pora deszczowa nie istniała. Owszem ogłaszano jej początek i koniec, ale padało rzadko, a jeśli już to w niewielkich ilościach. Jedynie wilgotność wzrastała niemiłosiernie.

A tutaj w Tokio nie dość, że podczas pory deszczowej deszcze padają (dziwne, prawda? ;-)), to dodatkowo tegoroczna była wyjątkowo ciężka i ustanowiła dwa nowe rekordy. Po raz pierwszy od 31 lat przez 20 dni pod rząd słońce świeciło mniej niż trzy godziny dziennie. A skoro brakuje słońca, to i temperatura powietrza nie rośnie, więc drugi rekord: po raz pierwszy od 26 lat przez 8 dni pod rząd najwyższa temperatura w ciągu dnia nie przekroczyła 25 stopni. Czasami było nawet zimno, aż wyciągnęłam polar schowany już razem z zimowymi ubraniami. Średnie lipcowe temperatury to zazwyczaj 26-28 stopni.

Z niskich temperatur byłam nawet zadowolona, bo nie przepadam za upałami. Ale brak słońca, i to przez tyle dni, wywołał u mnie „depresję pory deszczowej”. Próbowałam pisać nowe posty na bloga, ale zupełnie mi nie szło.

Poza tym, pora deszczowa to nie tylko chmury i deszcz. Do tego dochodzi wysoka wilgotność powietrza, która sprawia, że pranie nie schnie, a w mieszkaniu zaczyna panoszyć się pleśń. Gdzie może się pojawić? Praktycznie wszędzie. W łazience wiadomo, wilgotno jest, ale też w szafach (pleśnieją ubrania), na ścianach czy na matach tatami pod futonami. Cieszę sie, że mieszkam w nowym budynku i na razie (odpukać!) nie mam większych problemów z pleśnią, ale muszę na co dzień dbać, żeby się nie przyplątała.

W japońskiej łazience wydzielone jest pomieszczenie z wanną i prysznicem, w którym można zalewać podłogę – prysznic bierze się poza wanną, a wanna służy do zanurzenia się w gorącej wodzie i zrelaksowania. Po takich ablucjach, za każdym razem trzeba osuszyć pomieszczenie (przydatne są ściągaczka do wody i wentylacja), a raz na jakiś czas skorzystać z pomocy środków usuwających pleśń.

Pleśń na ścianach może pojawić się na przykład za szafami, jeśli stoją dosunięte do ściany na styk i brak przepływu powietrza.

A co to są te futony? To materace do spania na podłodze wyłożonej matami tatami. Na dzień futon usuwamy i uzyskujemy dodatkową przestrzeń, o której w przypadku łóżek moglibyśmy tylko pomarzyć. Ja akurat nie mam pokoju z taką podłogą, ale chciałam spać na futonie, nie w łóżku. Wystarczyło kupić specjalne przenośne maty tatami ze stelażem i sprawa załatwiona, tyle że doszedł mi dodatkowy obowiązek – wietrzenie futonów i tatami. Staram się to robić co drugi-trzeci dzień i może dzięki temu po ponad dwóch latach użytkowania tatami nadal bardzo ładnie pachną trawą igusa (sit rozpierzchły), z której są wykonane. Niestety w czasie deszczu takie wietrzenie jest mało efektywne, bo nie można wystawić materaców na słońce, ale lepsze to niż pozostawienie ich na tatami przez wiele dni.

Z praniem, a właściwie suszeniem też jest problem. Powieszone tak po prostu w pokoju nie schnie, a jeśli nawet, to trwa to bardzo długo i pojawia się zapaszek pleśni. W sklepach sprzedają co prawda specjalne proszki do prania do suszenia wewnątrz, które mają likwidować ten zapaszek, ale według mnie działają średnio, albo nie trafiłam jeszcze na ten dobry.

W tym roku uratował mnie świetny system wentylacji jaki mamy w nowym mieszkaniu w łazience. Tuż po przeprowadzce byłam bardzo sceptycznie do niego nastawiona, zakładałam, że te różne funkcje – suszenia, wietrzenia mocnego i standardowego, ogrzewania (przydatne zimą), chłodzenia (na lato) – tylko tak szumnie brzmią, a rzeczywiste działanie będzie do niczego. No i muszę zwrócić honor. Działa i to jak!

A wiecie, że szybkość schnięcia prania zależy od sposobu powieszenia? Na przykład ręczniki powieszone na drążku tak na równo (z każdej strony zwisa pół ręcznika) schną bardzo długo. Lepiej powiesić na prostokątnym wieszaku z klipsami za dłuższy bok dookoła wieszaka zostawiając przerwę między końcami lub za dłuższy bok w harmonijkę - schną o wiele szybciej. Zerknijcie na poniższe rysunki (znalezione w internecie).

 

A żeby nie kończyć tak minorowo, spójrzmy na porę deszczową z innej strony: możemy na przykład nacieszyć oczy bujną zielenią, o głębokich mocnych barwach, jak w świątyni Saikōji.