Prowincjuszka w stolicy

W minioną sobotę wybrałam się na pierwszy spacer do centrum Tokio, na Ginzę. Tak dawno mnie tam nie było, tak wiele zmian zaszło i tyle nowych budynków powstało, że chodziłam prawie cały czas z zadartą głową i rozglądałam się na wszystkie strony - właśnie jak prowincjuszka, która nagle trafiła do "wielkiego świata".

Pogoda była piękna, temperatura dochodziła do 30 stopni (taki dwudniowy gwałtowny skok temperatury), ale powietrze było suche, więc bardzo przyjemnie się spacerowało. Niestety zdjęcia są z telefonu, bo aparat fotograficzny nadal leży w nierozpakowanym kartonie :(

Ginza - najdroższa dzielnica w Tokio i jedna z droższych na świecie. To tutaj zgromadziły się sklepy luksusowych marek z całego świata, a także eleganckie japońskie domy towarowe.

Louis Vuitton, a obok japoński dom towarowy Matsuya.

Tiffany & Co.

Dom towarowy Wakō - symbol Ginzy.

W głębi po prawej stronie dom towarowy Mitsukoshi (z lwem).

Po lewej na rogu sklep Fendi.

Co ciekawe, obok sklepów słynnych, ekskluzywnych marek działają też sklepy tańszych marek, sieciówek takich jak Zara, Gap czy japońskie Uniqlo. Akurat na powyższym zdjęciu widać szyld sklepu Uniqlo (dwa czerwone kwadraty po prawej stronie trochę powyżej flagi japońskiej) prawie vis a vis Fendi.
W dużej mierze to ze względu na turystów, których na Ginzie są tłumy, ale nie wszystkich stać na towary luksusowe, więc przygotowano ofertę i dla tych z mniej zamożnym portfelem.

Ja akurat nic nie kupowałam, tylko zaliczyłam tzw. Ginbura czyli spacer po Ginzie. Ginbura to skrót od Ginza i burabura (chodzenie bez celu, niespieszne spacerowanie).

To rozglądanie się na wszystkie strony i tłumy ludzi trochę mnie zmęczyły. Przez dwa lata mieszkania w prefekturze Kagawa odzwyczaiłam się od ludzi, od pieszych, bo na ogół w trakcie spacerów spotykałam tylko pojedyncze osoby. A tutaj, ludzie i ludzie. To był jeden z szoków, które przeżyłam po przeprowadzce do stolicy. Musiałam się posilić i trochę odpocząć. Opuściłam Ginzę i zaszłam do Yoshinoya, takiej knajpki-sieciówki serwującej gyūdon (cienkie plasterki wołowiny duszone z cebulą podane na ryżu). Smacznie i tanio.

Gyūdon. Taka porcja kosztuje 380 jenów czyli 13 zł. A to czerwono-pomarańczowe to marynowany imbir - nakłada się go samodzielnie w dowolnej ilości.

Po naładowaniu akumulatorów kontynuowałam spacer po Tokio. Przez Aoyamę do Shinjuku, a konkretnie do stacji Shinjuku. Nie byłam jednak nastawiona na zwiedzanie, chciałam się po prostu dostać do Shinjuku, ale pieszo, nie pociągiem, żeby pooglądać miasto.
Aoyama to elegancka dzielnica Tokio, z drogimi apartamentowcami. Mieszkanie w Aoyama to nie byle co, można się pochwalić takim adresem - jeśli ktoś na takie rzeczy zwraca uwagę ;)
Poniżej kilka widoków z trasy pomiędzy Aoyama i Shinjuku. Dworzec Shinjuku (a właściwie kompleks dworcowy kilku kolei: państwowej JR i kilku prywatnych) wpisany jest do Księgi rekordów Guinnessa - obsługuje dziennie około 3,5 mln pasażerów! Dla porównania - liczba ludności Warszawy to około 1,7 mln.

Zaciekawiły mnie te drzewa. Będę musiała sprawdzić co to za drzewa i dlaczego taki kształt mają ;)

 

Budynek NTT docomo - największego operatora telefonii komórkowej. Ten sam, który widoczny był w oddali dwa zdjęcia wyżej.

 

Przed dworcem Shinjuku.

Budynek na powyższym zdjęciu to Mode Gakuen Cocoon Tower, ukończony w 2008 r., wysokości prawie 204 m. Mieszczą się w nim trzy placówki oświatowe.
Okolice dworca Shinjuku zmieniły się bardzo w ostatnich latach i niewiele zostało z tego dworca, który pamiętam. Powyższy budynek to także nowość.

Po lewej stronie dom towarowy Odakyū, a poza tym ludzie, rzeka ludzi.

I to by było tyle na początek :)