Hikarigaoka - Wzgórze Światła

W ostatnim dniu maja po raz pierwszy od trzech miesięcy skorzystałam z komunikacji miejskiej, a dokładnie z metra. Muszę przyznać, że było to przeżycie niemalże na miarę dreszczowca Hitchcocka ;-)

Od tamtego czasu minął ponad miesiąc, ale jeszcze tylko raz wsiadłam do metra, więc wrażenia nadal są niezapomniane.

Przejechałam co prawda niezbyt długi odcinek, ale za to z przesiadką! Lubię spędzać czas w domu. Muszę jednak przyznać, że wyrwanie się na dłużej gdzieś w nieznane po trzech miesiącach dreptania po najbliższej okolicy dostarczyło mi mnóstwo energii i wrażeń. Niestety prognoza pogody się nie sprawdziła i jak tylko wyszłam ze stacji rozpadało się, a parasola nie zabrałam. Mimo że potem już tylko kropiło od czasu do czasu, nie wyciągałam aparatu fotograficznego zbyt często, więc zdjęć mam niewiele.

Pojechałam tam, ponieważ miałam sprawę do załatwienia, ale okazało się, że to całkiem ciekawe miejsce.

Przedstawiam Wam (ogromne!) osiedle Hikarigaoka Park Town. Całkowita powierzchnia to 186 ha. Liczba mieszkań: 12000. Liczba mieszkańców: 36000, ale z pewnością jest to liczba szacunkowa i zmienna.

Na terenie osiedla znajduje się kilka niedużych parków, szkoły podstawowe, gimnazja, liceum, sklepy, restauracje, kawiarnie, posterunek policji, straż pożarna, zakład utylizacji śmieci i co tam jeszcze potrzeba do funkcjonowania osiedla, a tuż obok położony jest rozległy park Hikarigaoka. 

Mapka osiedla. Zielony teren u góry to park Hikarigaoka.

 

Bardzo ciekawa jest historia tego miejsca.

Pierwotnie były to tereny rolnicze. Uprawiano głównie ryż i hodowano odmianę rzodkwi zwaną nerima (nerima daikon). Charakteryzowała się ona wąskimi końcami i grubym środkiem, a także ostrym smakiem. Była dość długa (70-100 cm) i ważyła około 1 kg. Co do zastosowania, to ponoć idealnie nadawała się na kiszonkę takuan. 

Podczas drugiej wojny światowej, w 1942 roku, postanowiono na tych terenach wybudować lotnisko wojskowe. Zostało ukończone w grudniu następnego roku. Wyruszały stąd do walki m.in. samoloty jednostki specjalnej kamikaze. Po przegranej przez Japonię wojnie, lotnisko zostało przejęte przez Aliantów. W 1947 roku nazwę terenów byłego już lotniska zmieniono z japońskiej Narimasu na Grant Heights (od nazwiska generała i osiemnastego prezydenta USA Ulyssesa Granta) i wybudowano tu mieszkania dla rodzin żołnierzy armii amerykańskiej.

Ostatecznie we wrześniu 1973 roku Grant Heights zostały w całości zwrócone Japonii.

Cztery lata później ruszyły pierwsze prace budowlane. Rozpoczęto od parku Hikarigaoka, później zajęto się wodociągami, a w 1981 roku zaczęły powstawać budynki mieszkalne i reszta niezbędnej infrastruktury. Pierwsi mieszkańcy wprowadzili się w 1983 roku. W kwietniu 1984 roku zaczęły kursować autobusy, a w 1991 roku wydłużono linię metra do stacji Hikarigaoka znajdującej się mniej więcej po środku całego osiedla.

Zdjęcie lotnicze z okresu 1945-47.

Zdjęcie lotnicze z okresu 1974-78.

Zdjęcie lotnicze z okresu 1984-87.

Zdjęcie lotnicze z 2017 r.

※Zdjęcia lotnicze pochodzą z zasobów Geospatial Information Authority of Japan (国土地理院).

Muszę przyznać, że osiedle nawet mi się podobało. Co prawda, nie zamierzam przeprowadzać się do bloku, zwłaszcza dużego, choć mieszkanie na co najmniej szóstym-siódmym piętrze bardzo kusi (wspaniałe widoki!), to ze zwykłej ciekawości poszukałam ofert kupna/wynajmu. I byłam zaskoczona. Mimo że budynki są stare, prawie czterdziestoletnie, to ceny dość wysokie. Nie wiem, czy wzmocniono konstrukcje budynków na wypadek silnego trzęsienia ziemi, bo przecież technologia i przepisy zmieniły się na przestrzeni tylu lat, ale wnętrza mieszkań, a przynajmniej te, które obejrzałam w internecie zostały wyremontowane dość gruntownie i prezentują się całkiem, całkiem. Oczywiście na wysoką cenę ma też wpływ cała infrastruktura i otoczenie, a te są doskonałe. Moje zdjęcia niestety zupełnie tego nie oddają :(

Poniższe cztery zdjęcia osiedla znalazłam w zasobach internetu. Pochodzą ze strony Codan Walker (codan.boy.jp)

 

Widać różnicę w zabudowie. W głębi osiedle, a na pierwszym planie zwykłe budownictwo jednorodzinne.

Zachwyciło mnie nazewnictwo na terenie osiedla. Na przykład: park Wiosennego Wiatru, park Letnich Chmur, park Jesiennego Słońca, park Pachnący Czterema Porami Roku, kładka Albicji Biało-Różowej, kładka Słoneczników, kładka Brzostownicy Japońskiej, kładka Wieczornej Flauty, kładka Pięknego Księżyca, kładka Szumu Rzeki. Czyż nie są urocze? A do tego szkoły podstawowe o nazwach jak pierwsze trzy parki. Nie trudno wyobrazić sobie jaką reakcję wywołują słowa: „...chodziłam do szkoły podstawowej Jesiennego Słońca..” albo „...skończyłem podstawówkę Wiosennego Wiatru...” ;-)

Trzeba też koniecznie napisać parę słów o głównym parku Hikarigaoka. Planowano go jeszcze przed wojną, no ale z oczywistych względów nie udało się zrealizować tych planów. Dopiero w latach siedemdziesiątych, kiedy tereny te zwrócono Japonii, powrócono do projektu. Park został otwarty w 1981 roku. Początkowo miał 34,6 ha z docelowych 60,7 ha. Tematem przewodnim przy tworzeniu parku była „bujna zieleń i sport”. I rzeczywiście, zieleni mnóstwo, a sport można uprawiać m.in. na boisku do baseballa, ośmiu kortach tenisowych, 400-metrowej bieżni, terenie do trenowania łucznictwa. Park ma również służyć jako miejsce ewakuacji w przypadku klęsk żywiołowych.

W głębi park. Kładki i schody nadgryzione zębem czasu...

Wejście do parku.

Nie miałam już sił, żeby obejść park, więc na zakończenie tylko zdjęcie drzewa, pod którym odpoczywałam, a którego liście/igiełki mój smartfon chciał odczytywać jak kod kreskowy ;-)

Cypryśnik błotny.